روابط عمومی در ایران سابقه طولانی دارد. نظام های پادشاهی در ایران دارای نهادهای اطلاع رسانی، تبلیغی و ترغیبی خاص بودند که یک جریان ارتباطی یک سویه را از بالا به پایین هدایت می کردند و این امر تا زمان مشروطه ادامه داشت. اما از زمان مشروطه به دلیل تحولات مختلف در جامعه از جمله ظهور طبقاتی مانند نخبگان و روشنفکران و رشد و انتشار روزنامه و مجلات، فعالیت های اطلاع رسانی رشد بسیار زیادی کرد و شکل جدیدی به خود گرفت. شیوه نوین روابط عمومی در ایران با ملی شدن صنعت نفت همزمان است، سپس وزارتخانه ها و سازمان های زیادی به منظور نشر اخبار و ارائه عملکرد انجام شده و ارتباط مردمی و تسلط بر افکار عمومی و ایجاد ارتباط با رسانه های همگانی نیاز خود را در این زمینه احساس کرده و روابط عمومی را به شکل نخستین آن آغاز کردند. نخستین روابط عمومی به طور رسمی در مردادماه 1332 شمسی در شرکت سابق نفت ایران آغاز به کار کرد و اولین گردانندگان آن ((دکتر نطقی)) استاد علوم ارتباطات و شاعرو نویسنده معاصر مرحوم ((ابوالقاسم حالت)) بودند که سپس استاد ((ابوالفضل مرعشی)) به جمع آنها پیوست.

از ابتدای تاریخ بشر تاکنون همواره افراد هوشمندی بوده‌اند که این شناخت را در جهت ارتقای خود با دیگران به کار گرفته اند و نوعی روابط عمومی را در کارهایشان اعمال کرده اند. در تمامی دوره های دموکراسی ، از جمهوری روم گرفته تا نظام کنونی ، رساله ها ، مقاله ها ، سخنرانی ها و دیگر قالب های خطابه به قصد سلطه به افکار عمومی به کار گرفته شده اند . (حبیبی، ۱۳۸۶)

روابط عمومی قدمتی چهارهزارساله دارد . تاریخ روابط عمومی را می توان در امپراتوری های باستانی مانند ایران ، مصر ، هند و چین ردیابی کرد . این ریشه ها شامل تاسیس ساختمان ها ، مجسمه ها، بت ها و نظام های ارتباطی دولتی در جوامع باستانی بسیار تکامل یافته هستند .تدفین تشریفاتی رهبران ، حتی به عنوان خدایان ، جزئی از تاریخچه روابط عمومی است (هیث ، ۱۳۸۴ : ۷۳ ؛کارولین ، ۱۹۹۳) .